*Sławomir Kuczkowski*
Znany nie tylko w Gnieźnie poeta-wizjoner, animator kultury związany szczególnie z teatrem. Żył w latach 1965-2009. Założyciel Teatru Wizji i Medytacji „Czerwona Główka” oraz Teatru Poezji Poetów Różnych. Autor wierszy, z których najcelniejsze znajdują się w tomiku „Piętno”. Poezja ta, oszczędna w formie, wywołała spory rezonans ze względu na rzadko spotykane współcześnie „spotkanie z sacrum”. Za zbiorek poetycki „Piętno” otrzymał pośmiertnie Nagrodę im. Księdza Jana Twardowskiego. W gnieźnieńskim Radiu Gniezno prowadził swoją autorską audycję „Latająca Kawiarnia Literacka”.
***
płomień sycony mrokiem
wypala naczynie serca
zostaje ubogi duch
który śpiewa
/o świcie, każdego dnia/
***
ikona
jest jak lampa w mroku
oświetla drogę
na samo dno
*
dać się uwieść intensywności wzroku
ale uwaga –
grożą igraszki i zamęt myśli
to cienie
duchowa tandeta
zaledwie tło
*
wejść w płomień
wiecznego oblicza
***
kochankowie spalają się, utleniają
to co trzyma ciała w ogniu
rośnie pośrodku nich
nocą zjawia się i jest jak duch
obok przepływają sekwencje zdarzeń
tak samo, cierpliwie
w pożarze
***
zdjęcie
całun;zwiastun niewyjaśnialnego
ból wczepiony w ścieg
płótna
i tu
wytrwale i nieugięcie
fastryga bądź skaza
z której uszła krew
pozostał ornament
blasku
dla innych pomijany milczeniem
naddatek
lub po prostu – klisza
***
jakby nigdy mnie nie opuszczał.
jakby był we mnie już przede mną.
maskuje się, przyoblekając w ciszę.
i wnika tam gdzie mnie na pewno nie ma –
do samego siebie… do samego środka.
/niech mnie pochwyci i wgarnie/
/w ognistą sieć./
//
SŁAWOMIR KRZYŚKA